De eerste keer in de woestijn verheugde ik me ontzettend op het landschap. Ik had de film “The Sheltering Sky” gezien en die had wel indruk op mij gemaakt. Ik wilde daarnaartoe. Meteen toen ik de Sahara binnen kwam voelde ik het, de stilte en de leegte. Magisch. Overdag lijkt het zand licht te geven. In de nacht is de lucht donkerblauw. Ik wilde er volledig induiken.
Ik was omringd door het landschap, de crew, de Sisters, mijn eigen adem en hartslag. Als vanzelf ontstond er een proces waarin ik helderder werd. Alles was precies zoals het moest zijn. Toch voelde ik in de nacht in mijn slaapzaak onder de sterren stress. Wat gebeurt hier vroeg ik me af? Waarom kan ik me niet overgeven aan deze plek? De ruis die er was, kwam slechts uit mijzelf. Daar kon ik niet meer omheen. Gedachtenflitsen, met kritische stemmen tetterden in mijn hoofd. “Het kon toch altijd beter”, “Ik had het beter kunnen organiseren” totdat ik er zo klaar mee was…Zeker nadat ik niet begrijpende blikken van andere Sisters kreeg toen ik in de ochtend deelde wat mij bezighield. Het werd me zo helder dat die slavendrijver niets toevoegde. Sterker nog, het belemmerde me om volledig het landschap te omarmen. Ik heb die kritische stemmen daar in de woestijn gelaten. Tijdens een nachtwandeling heb ik uitgesproken wat ik achter me wilde laten. Ik heb het opgeschreven en in het zand verbrand.
Als je hoofd zo vol is, is er geen ruimte voor dat wat er werkelijk toe doet. Ik vond creativiteit, groei en zachtheid en vooral een gevoel van vrijheid en ontspanning. Ik zal me tot het uiterste inspannen om het te behouden en te delen. Nu in het dagelijkse leven komen de kritische stemmen heel soms nog op. Ik herken ze nu, laat ze gaan en denk aan dat heldere moment in de woestijn.
Quote by Paul Bowles, The Sheltering Sky
How many more times will you remember a certain afternoon of your childhood, some afternoon that’s so deeply a part of your being that you can’t even conceive of your life without it? Perhaps four or five times more. Perhaps not even that. How many more times will you watch the full moon rise? Perhaps twenty. And yet it all seems limitless.
Sandra